Szedłem do pracy. Słońce, babie lato, ciepło… Na Kilińskiego, obok Szkoły Specjalnej, grupka niepełnisprawnych dzieci grabiła liście. Spieszyłem się, żeby pociąg mi nie uciekł… Kiedy przechodziłem obok, jedna z dziewczynek podniosła głowę. Dziewczynka? Nie wiem, ile miała lat – piętnaście czy dwadzieścia pięć – w przypadku osób z zespołem Downa dosyć trudno to ocenić. Złapałem się na odruchowym „żałowaniu” (biedne dzieci… chore… bez perspektyw na życie…). A ta mała nagle, bez powodu (bez powodu?) uśmiechnęła się do mnie. – Dzień dobry! – powiedziała. – Piękny dzisiaj dzień, prawda?

Biedna? Bez perspektyw? Fakt – nie przeczyta nigdy sonetów Szekspira, nie nauczy się tabliczki mnożenia, nie zafascynuje się teorią Wielkiego Wybuchu…

Ale umie coś, czego ja już czasami nie potrafię – umie zachwycić się chwilą – promieniami słońca – szumem wiatru – ciepłem… Potrafi być szczęśliwa z tymi małymi radościami, które mnie tak często nie wystarczają. NIE WYSTARCZAJĄ.

Potrafi uśmiechnąć się na ulicy do obcego człowieka i podzielić się z nim radością z pięknego dnia.

Nie, nie zamieniłbym się z nią. Ale nie jest „nieszczęśliwą, pokrzywdzoną przez los istotą”. Jest człowiekiem takim, jak ja.

Puchatek

Jeszcze o Wujku Ustupskim.

Przypomniała mi się taka stara, harcerska piosenka (nie, nigdy nie byłem harcerzem). Ani to wielka poezja, ani głębia przemyśleń… Ale od wczoraj chodzi mi po głowie i nie mogę się od niej odczepić. Posłuchajcie:

Góralska opowieść
  

Wczoraj (we wtorek) późnym wieczorem dowiedziałem się, że przedwczoraj (w poniedziałek) późnym wieczorem zmarł w Zakopanem mój stryjeczny dziadek – Jerzy Ustupski.

Postać nietuzinkowa. Góral (prawdziwy!), GOPR-owiec (przez dłuższy czas nawet szef tatrzańskiej grupy GOPR), ratownik, taternik, w czasie wojny – w AK, uciekł z transpoortu do Oświęcimia… Parę lat był burmistrzem Zakopanego (rety, jak Go czerwoni nie cierpieli ;). „Szerszej publicznosci” znany jednak przede wszystkim jako sportowiec. Znakomity narciarz, jeszcze lepszy (jak przystało na górala)… wioślarz. Brązowy medalista z olimpiady w Berlinie (1936).

A dla mnie – przede wszystkim Ktoś, Kto Pokazał mi Góry. Nie, nie prowadzał mnie po Tatrach – kiedy ja zaczynałem tatrzańskie wędrówki, On był już panem koło siedemdziesiątki (co nie przeszkadzało mu co roku „biegać” na Giewont z pielgrzymką Związku Podhalan). Natomiast opowiadał mi o Górach INACZEJ niż ktokolwiek inny. Uczył mnie podstawowych zasad bezpieczeństwa (dwukrotnie te nauki uratowały mi potem życie, raz w Tatrach, raz w Górach Skalistych…).

I jeszcze coś, czego w gazetach nie wyczytacie. To był człowiek ogromnego poczucia humoru, pogodny. Jego żarty – czasem złośliwe, zawsze piekielnie inteligentne – po prostu kochałem.

Na osiemnaste urodziny dostałem od Niego „Przewodnik po Tatrach” Zwolińskiego. Stary, zniszczony tomik z odpadającą okładką. „Sam z nim w młodości chodziłem po górach” powiedział. Mam tę książkę do dziś. Z Jego dedykacją.

Będzie mi Go brakowało. Ale z drugiej strony – wiem, gdzie teraz jest. Chodzi sobie znowu, gdzieś pewnie w okolicach Zamarłej Turni, związany liną z Tym, Który Nigdy Nie Odpada. I patrzy sobie w dół, na niebieskie hale, i niżej – na nas… I – jak Go znałem – podśmiewa się z Ciotki w żałobie, z patetycznych nekrologów w gazetach, ze wspominkowych artykułów, które właśnie się piszą.

Hej, wujku! A pamiętaj tam o nas. Pogadaj z Najwyzsym Bacom, co by nos w opiece mioł.

O wspinaczach mawiano – nieco patetycznie – „odszedł w Góry Najwyższe”. Niewielu znam ludzi, do których to stwierdzenie tak by pasowało, jak do Niego…

Pozdrawiam,

zamyślony Puchatek…

Ha.

Rozmowa z Panem B.C. – wielce obiecująca. Pan C. zdecydowanie widzi mnie jako swojego współpracownika w przygotowywanym Projekcie. Prosi o dyskrecję, dopóki wszystko się nie wyjaśni. Oczywiście – dopóki nie wszystko wiadomo (czyli – nie wiadomo czy będą pieniądze na Projekt i ile ich będzie…) nie może mnie „zatrudnić”. Na razie współpraca (czyli, niestety, nie mogę jeszcze zanieść wymówienia w firmie B…), a docelowo – będę jego zastępcą. Szansa na stałą pracę – za jakieś 3 do 6 miesięcy. Potencjalne zarobki (zwłaszcza na początku) nieduże – ale przy pracy głównie w domu więcej też byłoby możliwości i czasu na dorabianie, więc to by się wyrównało.

Czyli – remis moich obaw z nadziejami. No bo obawy były takie, że zaproponuje mi w ogóle tylko współpracę (pisywanie dla niego tekstów…), co dla mnie byłoby nie do zrobienia (nie jestem w stanie zaangażować się mocniej czasowo, siedząc 8 godzin dziennie w B.). Nadzieje – że „już” mnie zatrudni i będę mógł się pożegnać z firmą.

Nie jest źle. Otwiera się perspektywa. Jeśli to wyjdzie (wszystko będzie wiadomo za jakieś 2 – 3 tygodnie), to WARTO POCZEKAĆ.

Pana C. znałem wcześniej z lektur i opowieści, z kilku rozmów telefonicznych. Spotkanie z nim „na żywo” to duża przyjemność. Człowiek dużej klasy i ogromnej kultury, prawdziwy intelektualista, sama rozmowa z nim to ciekawe doświadczenie intelektualne. Nie wątpię, że szefem byłby STRASZNYM 🙂 – w tym sensie, że byłby ogromnie wymagający, konsekwentny, a na dodatek – po raz pierwszy od daaaawna – miałbym szefa, któremu NIE DA SIĘ „wciskać kitu” 🙂

Wiem też, że praca z nim (zwłaszcza w tym Projekcie) byłaby sytuacją stymulującą – intelektualnie, ale duchowo też. WRESZCIE. Dosyć już mam pracy polegającej na „odrabianiu pańszczyzny”. Potrzebuję jakichś wyzwań, impulsu do ruszenia do przodu… Nie mam już siły pisać o głupotach i użerać się z durnymi problemami stwarzanymi sztucznie przez ambicje i brak myślenia mojego obecnego szefostwa. W dodatku tego, co teraz robię, nie da się nawet określić ucziwie mianem dziennikarstwa (dział handlowo-reklamowy dyktujący dziennikarzom, z kim mogą rozmawiać, a z kim nie, „bo jak z nim zrobisz wywiad, to nie da reklamy”… A co mnie to obchodzi?!).

Ad maiorem natus sum 🙂

Czyli: rzeczywiście (miejmy nadzieję!) zaczęło się coś nowego. Tak to już ostatnio jest w moim życiu, że do rzeczy ważnych dochodzi się powoli i mozolnie. OK – mogę poczekać. Już umiem.

Bo kiedyś nie umiałem. Nie potrafiłem czekać. To podobno charakterystyczna cecha DDA. Dopiero M. mnie tego nauczyła – swoją cierpliwością, konsekwencją, wyciszeniem; Nie wiem, kim byłbym, gdyby nie Ona.

Chodzi za mną „Symfonia Klasyczna” Prokofiewa. Oczywiście – w najbliższych dniach nie zdołam spokojnie siąść i posłuchać płyty. Pietruszka ma ostatnio taki etap, że boi się włączonej wieży. Kiedyś bardzo lubił („tańcić… Tutuś chce tańcić…” 🙂 a teraz – nie. Jak gra muzyka („mechaniczna”), to się boi i płacze. Czyi – na razie można słuchać muzyki tylko wieczorem, kiedy Pietruszka już śpi. A wtedy, to niestety muszę siedzieć nad tłumaczeniem dla R-D, bo w końcu zima się zaczyna i trzeba będzie płacić wyższe rachunki za gaz (ogrzewanie!). 🙂

Takie życie. Ale może w sobotę wieczorkiem się uda. Zaparzymy herbatkę (tak uczciwie, w wyparzonym dzbanku, prawdziwą…) i posłuchamy Prokofiewa. Miła prespektywa – zobaczymy, czy wyjdzie 🙂

Pozdrawiam –

zdeterminowany Puchatek.

To był bardzo sympatyczny weekend. Wczoraj – cały dzień razem, pogoda piękna, Piłeczka dreptała po mieszkaniu (jest tak zachwycona faktem, że umie chodzić, że nie patrzy przed siebie, tylko leeeeci! Toteż co chwilę słychać donośne ŁUBUDUM! – i ryk. Ale zaraz wstaje i idzie dalej. I tylko wygląda potem jak z plakatu „…bo zupa była za słona…” – sińce na czółku, zadrapana broda, a nad tym wszystkim ten zbójecki uśmiech 😉

Pietruszka za to walczy z nocnikiem 😉 Już siada, robi co trzeba, nawet bez protestów (zajęło mu to trochę czasu; mały filozof, wszystko musi przemyśleć, przepracować w tym małym łebku, ale jak już przez to przejdzie – to jest twardy i konsekwentny. Jeszcze nie umie wołać, że chce, więc trzeba go obserwować, żeby wyłapać właściwy moment… 🙂

A jutro, niestety, znowu do ukochanej (…) pracy. Ale za to wieczorem – spotkanie z panem B.C. – być może pierwszy krok do Czegoś Zupełnie Nowego.

A za oknem ciepła noc. Wyszedłem nalać Szelmie wody i poczułem się jak w końcu sierpnia w Bieszczadach. Gwiazdy, taki niepokojący szum wiatru, który prowokuje do wyruszenia w drogę…

Może rzeczywiście jakaś nowa droga przede mną? Oby.

„Boże! Choć oni wszystko ustalą i ujmą, / Scalą i w stal zakują w kuźniach swej potęgi, / Ty dalej będziesz falą przetaczał się bujną / W umiłowanym sercu płochego włóczęgi.”

(Tuwim, rzecz prosta…)