Czas biegnie w nieprawdopodobnym tempie. Od ostatniej notatki minęło już ponad półtora miesiąca – nie do wiary. Ale po prostu nie miałem siły: kończyłem Grubą Książkę, tłukąc po 10 stron dziennie stosunkowo niełatwego tekstu z mnóstwem nowego słownictwa (ekonomia!…), milionem tabelek, wykresów, ramek i wyjaśnień. Jednocześnie – oczywiście – robiąc wszystko to, co na co dzień (zarówno domowo, jak zawodowo).

No, ale skończyłem wreszcie. Co prawda nie jest to koniec mojej przygody z tym arcydziełem – teraz sczytuję kolejne rozdziały, które wracają do mnie po pierwszej redakcji i wykłócam się z panią redaktorką o różne drobiazgi, które jej zdaniem powinny być inaczej, a moim właśnie tak. Ale to już są drobiazgi… To były bardzo męczące trzy miesiące (a w zasadzie trzy i pół). Ale też korzyści będą dość wymierne – jest szansa, że (zwłaszcza w sytuacji pandemii…) tegoroczne wakacje zakończą się na finansowym plusie. Pierwszy raz od pięciu lat.

***

Rok szkolny się kończy. Piłka pisała egzaminy (wszystko on-line) – teraz czeka na wyniki, ale jak ją znam, to będzie OK. Pietruszka zdaje się będzie miał na świadectwie czwórkę… jedną. A poza tym same piątki i jedną szóstkę. Co – jak łatwo obliczyć – daje średnią 5,0. W liceum. Jednym z najlepszych w Polsce. No kurczę…

Pucek jak zwykle na koniec roku przypomniał, że w kwestiach szkolnych jest „słabszy” wyłącznie „w porównaniu” ze swoim zmutowanym rodzeństwem: jego średnia na koniec szóstej klasy to 4,92. Nawet, gdyby opuścić mu dwie oceny końcowe, które moim zdaniem są nieco zawyżone (…ten urok osobisty etc.…), to i tak łapałby się na biało-czerwony pasek. Naprawdę, nie mam zastrzeżeń.

***

Wakacje… Plany były takie i owakie, ale wiadomo – korona, pandemia, kryzys i dramat. Więc plany wzięły w łeb. Po raz pierwszy od bardzo dawna całe wakacje spędzimy w Polsce. W lipcu będziemy tydzień nad morzem, potem wpadniemy na dzień czy dwa do znajomych mieszkających pod Bydgoszczą, którzy zapraszają nas od pięciu lat i zawsze się jakoś nie składało. Potem pojedziemy na dwa – trzy dni do G., do cioci. Razem niecałe dwa tygodnie.

A w sierpniu jedziemy na tydzień w Bieszczady, w dodatku ze znajomymi (i ich trzema córkami). Tak, tak, Bieszczady jednak. Z uwagi na obecność progenitury nie będzie to może taka wyprawa, jak te, o których pisałem… Ale zawsze coś. Może się uda przejść przez Połoniny, może dotrzemy na Tarnicę czy Rawki. Piłka powiedziała, że „ona jeszcze nie wie, czy chce w te Bieszczady jechać” – może zostanie w domu. Trochę rozumiem: przy jej problemach zdrowotnych góry nie są dla niej atrakcją. Za długo nie połazi, w górę nie pójdzie, a siedzieć w domu może też w domu… Ano, zobaczymy. Ale mam nadzieję, że chłopaków uda mi się trochę bieszczadzkim bakcylem zarazić.

A, przy okazji: może ktoś ma ochotę wpaść do Puchatkowa na półtora tygodnia w lipcu albo na tydzień w sierpniu, żeby sobie pomieszkać pod Warszawą i powakacjować w zamian za opiekę nad Zwierzyńcem?… Zgłoszenia na priv proszę – ci, którzy ewentualnie byliby zainteresowani, to raczej adres mają 😉

***

…ale prawda jest taka, że (nie mówcie moim dzieciom, OK?) najchętniej pojechałbym w te Bieszczady sam. „Sam” mogłoby oczywiście oznaczać w miłym towarzystwie kilkorga dobrych przyjaciół – ale mogłoby także oznaczać, że SAM sam. Cała ta pandemia i domowa izolacja sprawiły, że marzę o pobyciu choć przez kilka dni jak najdalej od miejsca, w którym aktualnie przebywają moje dzieci. Też tak macie?…

Mało to realne, niestety. Ale może – może, kto wie – jak już wrócimy z tych Bieszczadów, udałoby mi się choć na dwa dni pojechać gdzieś samemu. Może moje dzieci zrobiłyby mi taki prezent na urodziny… Same nie zostaną (Pietrucha już niby pełnoletni, Piłka w grudniu skończy siedemnaście lat, ale Pucek… Ktoś by musiał z nimi zostać. Ano, zobaczymy).

***

A to, co pisałem w lipcu ubiegłego roku o Roku Jubileuszowym… Cóż, do moich urodzin został miesiąc. Na razie nic nie wskazuje, żeby coś wielkiego miało się w tym czasie wydarzyć. Żadne Drzwi Święte mi się nie otworzyły. Ba, nawet furtki żadnej nie widzę, choć w Pewnej Sprawie naprawdę jej wyglądałem i naprawdę miałem nadzieję, że się uchyli.

I trochę mi z tego powodu smutno.