Kolejna ciocia pisze maila z nieśmiertelnym przedświątecznym pytaniem o prezenty dla Potworów. O ile Pucek jest pod tym względem łatwy w obsłudze, Piłka też ma dość sprecyzowane pragnienia prezentowe – o tyle z Pietruszką co roku jest ten sam problem. „Co byś chciał dostać pod choinkę?”

„Nie wiem”.

Mój ulubiony typ odpowiedzi.

Dziś, jak Pietruszka wrócił ze szkoły (akurat jako pierwszy) zadałem mu to pytanie po raz kolejny. „Wiesz, ciocia A. dopytuje, może jednak jest coś, co chciałbyś dostać?”

Pietruszka z wysokości swoich 175 centymetrów popatrzył na mnie z góry (tia…) i z zamyśloną miną, z pełną powagą na twarzy powiedział:

„Może hamburgera?…”

I rozmawiaj z takim…

Nie mam kiedy pisać.

Nie jest to zresztą jedyna rzecz, której nie mam kiedy robić. A szkoda, bo pisanie pomaga zebrać myśli.

„Zapędzony jestem”. Duże Szacowne Wydawnictwo dało mi książkę do tłumaczenia. Temat taki sobie, niespecjalnie wciągający, pieniądze („za stronę”) średnie, ale książka stosunkowo prosta, a przy tym Szacowne Wydawnictwo ma uroczy zwyczaj płacenia tłumaczom zaliczek, co, nie powiem, trochę mi cztery litery w listopadzie uratowało (wobec zatorów płatniczych w innych rejonach).

Niestety, jak wiadomo, każdy kij ma dwa końce: drugi koniec tego kija jest taki, że książkę trzeba teraz „zrobić”. Czasu jest niby sporo – do końca lutego – ale… No właśnie, ale. Gdybym zajmował się (zawodowo) tylko tym, to pewnie nie byłoby problemu. Ale nie mogę zająć się zawodowo tylko tym, bo… wiadomo. Nie odrzucę teraz innych zleceń – raz, że są to jakoś tam zlecenia „ciągłe” i nie mogę im powiedzieć „adieu” na miesiąc czy dwa; dwa – że płatne są mniej więcej dwa razy lepiej. Ale przez ostatnie trzy tygodnie udało mi się zrobić pewnie jedną trzecią tego, co zrobić powinienem. Nie bardzo wiem, jak to wszystko pożenić.

***

Piłka dostała stypendium takiej polsko-kanadyjskiej fundacji dla uzdolnionych artystycznie dzieci (pardon, młodzieży) które są sierotami lub pół-sierotami. Kwota jednorazowa, bezgotówkowo – można coś sobie „kupić” i fundacja za to płaci. Oczywiście „coś” ma być związane z zainteresowaniami, kierunkiem rozwoju etc. Więc za dwa tygodnie jedziemy do Katowic (!) wybierać i odbierać dla Piłki własny flet (bo po skończeniu szkoły muzycznej ten szkolny musiała oddać, a teraz gra na pożyczonym). Nie będzie to może instrument z najwyższych półek, ale „do wydania” są prawie 3 tysiące złotych polskich nowych. Coś tam już można za to kupić.

Dziś odbieraliśmy stypendium (to znaczy – dyplom i gadżety, bo pieniądze, jako rzekłem, poszły bezgotówkowo). I piłka grała na flecie. I ma zdjęcie z panem ambasadorem Kanady. Bardzo sympatyczny gość. 🙂

Najśmieszniej, że Piłka wcale nie wiąże swojej przyszłości zawodowej z fletem czy muzyką. Już nie. Ostatnio na tapecie są dwie opcje: albo idziemy na prawo, albo na medycynę. Nie pytajcie. Tak, wiem, toto ma dopiero czternaście lat i jeszcze wiele się może zmienić… Ale nawet, jeśli ta muzyka pozostanie tylko hobby – to i tak super, że będzie mogła grać.

A gra naprawdę fajnie. Wczoraj na przykład zaczęła się uczyć któregoś z Kaprysów Paganiniego w transkrypcji na flet. Od samego patrzenia na te nuty bolą mnie palce…

A, no i przeszła do drugiego etapu konkursu kuratoryjnego z polskiego. Więc teraz siedzi i czyta „Imię róży”.

***

A Pucek nie chce jechać na zieloną szkołę z klasą. Nie i już. „Bo na pewno tam będzie złe jedzenie”. A jego klub karate zaprosił go na ferie – obóz karate w Bukowinie Tatrzańskiej, treningi, narty etc. Jedzie ulubiony trener, jadą koledzy, a w dodatku (tak między nami) może tam pojechać za free.

I nie chce. I nie wiem, jak go namówić. Bo uważam, że sporo w ten sposób straci. Zwłaszcza, że z powodów przyziemnych, czyli finansowych, na jakieś większe ferie się w tym roku nie zanosi. W najlepszym razie będzie kilka dni w C., u cioci (ale i to nie jest pewne).

O co naprawdę chodzi? Nie wiem. Na pewno nie o lęk przed jechaniem bez taty, bo przecież już na wycieczki klasowe dwu-trzydniowe jeździł i nigdy nie było problemów. Ale na ostatniej coś mu się mniej podobało i… zipa dumna. Nie i już.

Nie wiem.