Rok Jubileuszowy…?

W Starym testamencie co siódmy rok był rokiem szabatowym, a po siedmiu latach szabatowych (czyli po czterdziestu dziewięciu latach) następował rok pięćdziesiąty, czyli rok jubileuszowy.

Tak sobie myślę: skoro skończyłem czterdzieści dziewięć lat, to znaczy, że zacząłem pięćdziesiąty rok życia. Czyli wszedłem właśnie w taki prywatny Rok Jubileuszowy. Rok Święty. Co to tak naprawdę oznacza? Czy to będzie czas jakichś szczególnych wydarzeń? Czy coś się zmieni? Czy za rok o tej porze będę mógł napisać, że to był dobry rok? Owocny? Szczególny? Inny?…

W Starym testamencie taki Rok Jubileuszowy wiązał się z kilkoma sprawami (25 rozdział Księgi Kapłańskiej). „Wyzwolenie wszystkich mieszkańców” – nie jestem niewolnikiem, nie mam niewolników… Czy jest coś, z czego powinienem zostać wyzwolony? Jak o tym myślę, to parę spraw by się znalazło. Takich spraw, które może nie zniewalają, ale jednak utrudniają życie, są ciężarem, każą martwić się o to, co będzie. O tak, gdyby mnie z tych spraw wyzwolono, to by nie było źle.

„Nie będziecie siać, nie będziecie żąć tego, co urośnie” – no niestety, nie mam możliwości, żeby na rok zrezygnować z pracy i żyć z tego, co odłożone (…bo tego „odłożonego” de facto nie ma). A nie ukrywam, że nie miałbym nic przeciwko temu. Rok wakacji… Się rozmarzyłem… No dobrze: może nie wakacji w znaczeniu „nicnierobienia”, ale jakaś zmiana, robienie (dla odmiany) tylko tego, co Dobre, Ciekawe i Piękne.

„Każdy powróci do swej własności” – przywrócenie własności, darowanie długów… Chętnie bym długi darował, ale nie mam dłużników (to raczej ja, niestety, jestem dłużnikiem). Jasne, wizja darowania długów wygląda znacznie bardziej atrakcyjnie w oczach dłużnika, niż w oczach wierzyciela 🙂

„Nie teoryzuj, docent”. Nie mam pojęcia na czym ten mój Rok Jubileuszowy miałby polegać. I nie mam pojęcia, jakie Sana Porta muszą się otworzyć, abym mógł przez nie przejść.

Wiem tylko, że gdzieś tam, głęboko, bardzo tego Jubileuszu potrzebuję. Roku Świętego, roku odpoczynku, roku zmiany. Nowych Początków (bo tym przecież miało być przejście przez Drzwi Święte).

I gdzieś tam – jeszcze trochę głębiej, niewyraźnie, niepewnie, bez cienia konkretów – mój nieuleczalny optymizm podpowiada mi, że te Drzwi gdzieś tam są i czekają, abym przez nie przeszedł.

Ale czy tak będzie?

Powyprawowo / Śródwakacyjnie

Mieszkaliśmy na kempingu w Savonie. Zwiedzaliśmy też Genuę, Imperię i Portofino. Pływaliśmy w Morzu Śródziemnym (plaża była tuż obok – wystarczyło wyjść z kempingu i przejść przez ulicę). Jedliśmy pyszne lody. I prawdziwą włoską pizzę (jak to jest, że na starówce w Savonie, w pięknym i skądinąd mocno turystycznym miejscu, pizza w ładnej pizzerii jest mniej więcej o jedną trzecią tańsza, niż w byle jakiej pizzowej sieciówce w Polsce…?).

No i kawa. Nie wiem, na czym to polega, ale takiej kawy jak we Włoszech po prostu nie ma gdzie indziej. Francja, Austria, Holandia – wszystko to niby kraje słynące z dobrej kawy, a jednak porównania nie ma. Ot, kemping nad morzem (taki „z tych tańszych”, rzecz prosta), przy kempingu – barek, w którym można kupić jakieś podręczne rzeczy, coś zjeść i napić się kawy. Miejsce zdecydowanie nie pierwszej kategorii. Proszę o kawę, płacę jedno euro (czyli 4,20) i dostaję TAKIE ESPRESSO, że szczęka opada. W niczym to nie przypomina tego, co u nas najczęściej podaje się jako espresso (czyli małej kawy, o której powiedzieć można niewiele poza tym, że jest tak mocna, że smaku już nie czuć). Smak, aromat, moc odpowiednia… Poezja. I takie samo espresso można dostać w niemal każdej kawiarni. Ale nie tylko w kawiarni – także w każdym przydrożnym barze czy małej pizzerii. Jedno euro, czasami – 1,20. Można?

Jasne, w Polsce też można napić się dobrej kawy – ale do tego trzeba pójść do dobrej kawiarni i zapłacić co najmniej dwa razy tyle. Ech.

…A wracając zatrzymaliśmy się na jeden dzień (pełny dzień – dwie noce) w Dolomitach. Kilka kilometrów w górę od Predazzo, w maleńkiej wiosce Bellamonte na terenie doliny Val di Fiemme (…czyli „doliny ognia”). Z kempingu był fantastyczny widok na góry – masyw Marmolady, Monte Civetta, Tofany i (w oddali) Torri del Vajolet. Pierwszej nocy zmarzliśmy (nad ranem było dwanaście stopni…), ale było warto.

A teraz już w domu. Robota, robota, trzeba nadganiać po dwóch tygodniach nicnierobienia. Przed nami jeszcze Gosławice koło Tarnowa (ja z Puckiem) i Sheffield (Potwory starsze). Ale to już, jak mawiał Kipling, zupełnie inna historia…

J’Accuse…!

Jest taka strona siepomaga.pl, na której prowadzone są zbiórki pieniędzy dla osób potrzebujących na przykład drogiego, a nierefundowanego leczenia. Historie – wszystkie sprawdzone i potwierdzone, żadnych oszustw i naciągactwa – są często po prostu wstrząsające. Najbardziej poruszają mnie – oczywiście – apele rodziców zbierających na ratowanie życia swoich dzieci. Czasami staram się pomóc – na miokroskalę, oczywiście (bo na inną mnie nie stać), wychodząc jednak z założenia, że jak przeleję te pięć czy dziesięć złotych, to pewnie z dziećmi z głodu nie umrę, a ktoś będzie o te pięć czy dziesięć złotych bliżej szansy na życie.

Coraz częściej jednak poza naturalnym, ludzkim współczuciem – połączonym z bezsilnością, że tak mało mogę… – budzi się we mnie złość. I z każdą kolejną przeczytaną historią ta złość rośnie.

Czytam o dziewczynce, która ma jedenaście miesięcy. Rak. Neuroblastoma z przerzutami. Kolejne chemie, przygotowywanie do operacji… Ala wiadomo – wiadomo! – że nawet jak chemia zadziała, nawet jak operacja się uda, to co najwyżej odsunie wyrok. I to raczej nie na długo. Chyba… Chyba, że po operacji nastąpi jeszcze immunoterapia. To oczywiście też nie daje gwarancji, ale – jak mówią lekarze – „w istotny sposób poprawia rokowania”.

Ale immunoterapia nie jest refundowana. Rodzice muszą za nią zapłacić. Ponad pół miliona złotych. Więc zbierają, więc proszą, żebrzą o pomoc.

I pomoc płynie – kiedy zaglądam na stronę zbiórki, widzę, że zebrano już ponad połowę. Ale co z tego? Takich historii są dziesiątki.

Zrozumcie mnie dobrze: ja, oczywiście, rozumiem, że nie każdego da się uratować. Rozumiem, że nie na wszystko starczy pieniędzy. Że ani budżet NFZ, ani budżet państwa nie są z gumy. Że lekarze muszą dokonywać koszmarnych wyborów. To boli, ale tak świat wygląda.

Ale kiedy myślę, że na leczenie tego dziecka brakuje pół miliona złotych – a jednocześnie moje państwo lekką ręką przeznacza 1,2 MILIARDA złotych na partyjną propagandę w „publicznej” telewizji czy ponad dwa miliony na defiladę z okazji Trzeciego Maja…

…to uważam, że, do jasnej cholery, coś tu jest bardzo, bardzo nie w porządku.