Uliczka na naszym osiedlu. Jadę samochodem. Przede mną młody człowiek na rowerze jedzie w tym samym kierunku co ja, muszę go wyprzedzić. Ale coś mi nie gra: gość jedzie jakoś niepewnie, odbija od krawężnika w stronę środka jezdni, wraca, znowu odbija…
Ponieważ ruch na uliczce jest „zerowy” (żadnego pojazdu w polu widzenia), na wszelki wypadek omijam rowerzystę naprawdę dużym łukiem, zjeżdżając prawie pod lewy krawężnik. Ale i to okazuje się za mało: akurat w momencie, kiedy go wyprzedzam, on nagle odbija w lewo i zjeżdża mi prawie pod auto. No żesz! Pijany..?
Nie. Chłopak – na oko siedemnaście, osiemnaście lat, nie dziecko – jedzie „bez trzymanki”, ponieważ obie ręce ma zajęte: lewą trzyma smartfona, prawą coś na nim pisze (SMS? posta na Fejsbuniu? Nie wiem). I w związku z tym rzecz prosta nie patrzy na drogę, tylko w ekran.
Dałem ostro po hamulcach i odruchowo – wkurzony – zatrąbiłem. Dureń dopiero wtedy załapał, że w ogóle ktoś poza nim jest na ulicy. Podskoczył na siodełku, i… wypuścił telefon. Sam jakoś utrzymał równowagę, nie wywalił się – ale telefon niestety wszedł w bliski kontakt z kostką Bauma i – zdaje się – zakończył swój telefoniczny żywot (a w każdym razie coś od niego odleciało i ekran miał wyraźnie potrzaskany).
I co? I pretensja. Wrzask – że przeze mnie (!) stracił drogi telefon, że ja teraz muszę mu odkupić (!), że on policję wzywa… Wkurzyłem się tak, że mu nagadałem jak dawno nikomu – i sam wyciągnąłem telefon, żeby zadzwonić na policję. Otrzeźwiał, złapał rozwalony smartfon i zwiał.
No powiedzcie, jakim trzeba być kompletnym bezmózgiem, żeby jechać ULICĄ, nie trzymając kierownicy i nie patrząc na drogę. Kolejny, kocia twarz, kandydat do Nagrody Darwina.
I żeby nie było – nie krytykuję rowerzystów jako takich, sam dużo jeżdżę na dwóch kółkach – ale staram się przy tym MYŚLEĆ.
Takie sobie mruczanki 