Pietruszka dostał się do tej szkoły, do której chciał – i do tej klasy, do której chciał. Niby było wiadomo, że tak będzie, ale zawsze zobaczenie tego na papierze daje pewną ulgę. Można uznać, że wakacje zaczęły się naprawdę 🙂

Wczorajsza Aunty Acid. Każdy rodzic przyzna rację 🙂

 

Ostatni wpis sprzed miesiąca… Czasami nawet mam ochotę coś napisać (bo jest o czym, zawsze jest o czym!) – ale jak już przychodzi co do czego, to okazuje się, że znowu jest jedenasta w nocy, a jeszcze trzeba wstawić pranie, odpalić zmywarkę, nakarmić kota i co tam jeszcze. I nic z tego nie wychodzi.

***

No właśnie – czy ja już pisałem, że mamy kota? (I nie, nie mam na myśli stanu umysłu, tylko zwierzę mniej więcej futerkowe). Przyplątała się się taka bida jakoś pół roku temu – młode to było, małe, głodne… Jeść bidzie dali, to bida się wprowadziła. I tak już zostało. W dodatku okazało się, że bida została już wcześniej wysterylizowana (prawdopodobnie w ramach jakiegoś gminnego programu sterylizacji bezdomnych kotów). Dziś już ma koło roku i w zasadzie można powiedzieć, że mieszka u nas na pełen etat. Pucek nazwał ją Rey (od postaci z VIII epizodu Gwiezdnych Wojen, rzecz prosta), reszta rodziny mówi na nią „Kotówa”, ale tak naprawdę zwierz reaguje na wymyślne imię „Choć, Masz Jeść”…

A że to młode i głupie, to pakuje się w różne dziwne miejsca. Ostatnio dłuższą chwilę zastanawiałem się, skąd dochodzi miauczenie – aż otworzyłem szafę i zobaczyłem widok następujący:

***

A z rzeczy Ważniejszych – Pucek jutro idzie do Pierwszej Komunii. Będzie się działo…

Nie mogę się ostatnio zebrać, żeby coś napisać. Na kilometrowe epistoły nie mam czasu, krótko jakoś nie umiem…

Ale dziś trafiłem na komentarz, który dobrze oddaje mój stan ducha i okolic. Niezawodna Aunty Acid:

 

…i tyle.

 

Przesilenie wiosenne (?) mnie dopada. Mam takie męczące poczucie, że wszystko – ale to absolutnie wszystko – idzie nie tak, jak powinno. Że nic się nie udaje. Że kolejne próby wturlania kamyczka pod górę kończą się za każdym razem tak samo.

Starsze Potwory nieustannie się żrą. Taki wiek – a do wieku dochodzi to, że są tak kompletnie różni. Działają na siebie (nawzajem) jak czerwona płachta na byka.

Pucek się nudzi. Ot, taki typ: jak ma pod ręką kolegę (czy, jeszcze lepiej, koleżankę…) to się nie nudzi i jest super. Ale nie potrafi się bawić sam. Cała jego kreatywność (którą nieustannie mnie zaskakuje!) kwitnie, pieni się i rośnie w relacji z drugim człowiekiem. A jak drugiego człowieka nie ma – to „nudzę się…”. A jak się nudzi, to ogląda kreskówki. A jak idzie do szkoły na jedenastą czy dwunastą, to… Tak, wiem, już o tym pisałem. Ale mnie to męczy. Bo zwyczajnie nie jestem w stanie spędzać z nim całego przedpołudnia, bo muszę swoje robić. Bo i tak robię za mało (w każdym razie w przeliczeniu na przychody z tego płynące).

Dziwnie się człowiekowi zmienia optyka i priorytety. Dużo bym dał, żeby móc być pełnoetatowym rodzicem – po prostu zajmować się domem i Potworami. Bo mam takie poczucie, że to właśnie jest teraz ważne. Ważniejsze niż kolejna książka do tłumaczenia (choć ciekawa) i tak dalej.

A tu rzeczywistość skrzeczy (tak, tak, wiem, że u Wyspiańskiego to była „pospolitość” – ale u mnie skrzeczy rzeczywistość właśnie, i już). Bo (ach, jakież to prozaiczne, przyziemne i w ogóle mało natchnione…) na koncie wciąż echo niesie. Co się wydaje, że już-już – to znowu przyjdzie rachunek za gaz – i znowu echo. Sytuacja bez wyjścia, wydawałoby się, bo fizycznie po prostu nie jestem teraz w stanie robić więcej, niż robię. Bo nie wezmę jeszcze jednej książki (choć mi proponują…) – bo wiem, że nie dam rady.

I przyznam, że napawa mnie to jakimś lękiem. No bo z jednej strony – jakoś to się turla, głodem nie przymieramy, pieniądze na życie są (a że na koncie jest minus, to i cóż, można by powiedzieć – takie czasy, trzeba przeczekać, będzie lepiej). Ale z drugiej strony – gdzieś z tyłu głowy tli się jakiś niepokój z gatunku „A co, jeśli…?”. A co, jeśli się zepsuje samochód? Nie tak „normalnie”, ale jakoś poważniej, tak, że trzeba będzie wyłożyć trzy czy cztery tysiące? Na razie nic na to nie wskazuje, ale to jednak dziesięcioletnie auto… A co, jeśli nagle okaże się, że trzeba coś zrobić w domu? Że – czy ja wiem – padnie lodówka? Bo wtedy nagle „krótka kołdra” przestaje być krótką kołdrą i robi się chusteczką do nosa. I jest kiepsko. I niby wiem, że nie ma sensu martwić się na zapas – ale z drugiej strony (znowu) nie martwiłbym się, gdyby był sam – bo ja zawsze sobie jakoś poradzę. Ale nie jestem sam. A nie mogę zawsze liczyć na to, że zjawią się Dobre Anioły…

O jakichś długach już nawet nie wspominam – bo niby się z nimi nie spieszy, ale też samopoczucia nie poprawiają.

Mam poczucie permanentnego kryzysu. Wszystkiego (no dobrze – prawie wszystkiego). Od dłuższego czasu chodzi mi po głowie paradoksalna myśl, że tym, czego potrzebuję (ja / my) są nie tyle nawet jakieś większe pieniądze (choć wygraną w Lotto bym nie pogardził, wcale…), co nowy początek. Nowe rozdanie. Tak, żeby pewne rzeczy można było zacząć od nowa.

Co to konkretnie znaczy? Nie mam pojęcia. Jak miałby taki „nowy początek” wyglądać? Nie wiem. Ale chciałbym ruszyć z miejsca, pójść do przodu. Bo mam poczucie, że stoję w miejscu. W każdym znaczeniu. Prawie każdym.

Zobaczymy. A na razie – „róbmy swoje”, cytując zmarłego niedawno Mistrza.

***

A propos Mistrza… „Róbmy swoje” cytowali po jego śmierci wszyscy. I parę innych tekstów też. Ale mnie jakoś – w perspektywie ciekawych czasów, w jakich przyszło nam żyć – chodzi ostatnio po głowie zupełnie inna piosenka Wojciecha Młynarskiego – „Ballada o dwóch koniach” (NIE, kochani B&J, nie o Was mi chodzi 😉

Znacie? To posłuchajcie:

Dwa lata. Trudno uwierzyć. Nie wiem, co mógłbym napisać. Pusto. I już pewnie nigdy nie będzie inaczej. Nigdy. Nie znoszę tego słowa.

 

 

Przepraszam, nie mogę się powstrzymać.

Wiadomość zauważona przypadkiem gdzieś w serwisach BBC. Jakaś amerykańska panna hodowała węża, konkretnie – pytona. Pyton był jeszcze mały (sądząc ze zdjęć – miał jakieś pół metra). Poza wężem panna miała także tak zwane „tunele” w płatkach uszu. No i w czasie zabawy z wężem stało się: wąż zaczął przepełzać przez ten „tunel” w uchu. I się był… zablokował. I nie mógł wyjść. Panna świńskim truchtem udała się do szpitala, gdzie lekarze ucho znieczulili, rozciągnęli nieco bardziej i uwolnili gadzinę. Nie uszkodzili przy tym ani pytona, ani ucha. Brawo!

Co symptomatyczne, rzeczona panna (choć, jak sama mówi, była „really worried”) nie omieszkała oczywiście dokumentować całego wydarzenia na bieżąco na fejsiku czy innym tłiterze, włącznie z wrzucanymi na żywo selfikami na szpitalnej izbie przyjęć. Cytuję: „It all happened SO fast that before I even knew what was going on it was already too late…”

BBC podaje nawet imię i nazwisko bohaterki tych wydarzeń, dzięki czemu będziemy mogli śledzić jej dalszą karierę i oceniać szanse na zdobycie w przyszłości Nagrody Darwina.

Jako rzecze Aunty Acid:

 

…The road now leads onward
And I know not where
I feel in my heart
That you will be there…

 

…wesołych Świąt.

Posłuchajcie. Klasyka w nowym wydaniu. Kapitalna grupa, kapitalne opracowanie.

 

Nosz, tak i owak.

Jak to jest, powiedzcież, że jakieś kłopoty, awarie, psucia i wypadki losowe zdarzają się zawsze wtedy, kiedy akurat nie ma się pieniędzy?… Jak konto jest pełne, to nic się nie psuje, wszystko działa, gra i burcy. A jak na koncie pustki – to natychmiast włączają się prawa Murphy’ego i wszystko się psuje.

Trzy tygodnie temu padł piekarnik – przepaliła się jedna grzałka. No problem, przyszedł fachowiec, zabrał piekarnik, zwrócił za dwa dni, działa. 180 zł.

Dwa tygodnie temu, po powrocie z C., okazało się, że akumulator w samochodzie zdechł. No, uczciwie mówiąc, miał pełne prawo – miał tyle, co samochód, czyli już dziesięć lat, i niejedno przeżył. Ale dlaczego akurat teraz? Akumulator plus robocizna – 350 zł.

Chwilę potem Pucek zaczął się skarżyć, że ząb boli. Jak to, moje dziecko BOLI ZĄB? Przecież u nas w rodzinie takie rzeczy się nie zdarzają… A jednak. Okazało się, że wypadła stara plombka (czego nie dało się zauważyć, bo była mała i schowana), wdała się próchnica… Pani dentystka (sprawdzona i poniekąd zaprzyjaźniona) powiedziała, że są dwa wyjścia. Można drania usunąć (mleczak, więc no problem) – ale że to czwórka, to Pucek będzie przynajmniej dwa czy trzy lata świecił dziurą po zębie, co jest niewygodne. Albo można leczyć – ale to wymaga dwóch wizyt i odpowiednika leczenia kanałowego (w przypadku mleczaka nie jest to bolesne, ale wciąż skomplikowane i kosztowne). Pucek na samo hasło o wyrywaniu aż się skulił. No więc wiadomo. Dwie wizyty, łącznie ponad godzina na fotelu (na szczęście prawie bezboleśnie). Łącznie – 240 zł.

Wczoraj – zmywarka. Blokada, „błąd 24”, znaczy – zatkane. Ale zatkane tak, że własnymi siłami w żaden sposób nie byłem w stanie odetkać (zatkało się nie w rurze odpływowej, tylko pomiędzy odpływem a rurą, wewnątrz urządzenia). Fachowiec (ten sam) załatwił to w pół godziny, na miejscu. 70 zł.

A dziś w samochodzie – dla odmiany – padł rozrusznik. Pan Tomek (zaufany mechanik, „lekarz pierwszego kontaktu” naszego pojazdu…) przyjechał, postukał. Zapaliliśmy „na pych” i opelek powędrował do warsztatu. Nie wiem, jak długo tam zostanie (na szczęście mam od kogo pożyczyć auto na parę dni). Nie wiem też jeszcze, ile to będzie kosztowało – pan Tomek zadzwoni, jak rozkręci i sprawdzi, w czym rzecz. Ale już się boję, co usłyszę.

I to wszystko w trzy tygodnie. Cholerny Murphy…

Fajnie, co? 😉