Pęd, zabieganie i wariactwo skończyły się akurat w porę, żebyśmy mogli spokojnie i bez pośpiechu przeżyć Triduum Paschalne. Wigilia Paschalna – u pobliskich sióstr zakonnych – była akurat w sam raz dla ludzi z dziećmi: niewielka, ogrzewana kaplica, ludzi na tyle dużo, że można było zobaczyć Kościół w pęłnym wymiarze, a na tyle mało, że każdy miał gdzie usiąść (co dla M. jest obecnie dosyć istotne…).

A w dodatku wszystko – choć bez fejerwerków – było jak należy. Wigilia Paschalna zaczęła się po zmroku, ognisko było jak trzeba, znaki były na tyle czytelne, że nawet czteroletnia Piłeczka – po odpowiednim wprowadzeniu – nie miała wątpliwości, co oznaczają (na poziomie czterolatki, rzecz prosta).

Tak, jak pisała Włóczkoholiczka – jest coś niepowtarzalnego w znaku ognia pojedynczej świeci rozpraszającego ciemność. Znak stary jak świat, czytelny dla każdego i przypominający, o co w tym wszystkim chodzi…

***

W Niedzielę Wielkanocną – Tour de Varsovie. Jeden dziadek, drugi dziadek. U jednego śniadanie, u drugiego – dla odmiany – śniadanie i obiad, i tort (bo urodziny).

Niestety, Tour miał swoje wady: Piłeczka, od kilku dni kaszląca, ostatecznie przegrała walkę z paskudą, dostałą gorączki i padu płaskiego. Nie chcąc jechać na NPL, gdzie zwykle pediatry nie uświadczysz, pojechały Puchatki od Drugiego Dziadka do chrzestnej mamy Pietruszki, która jest pediatrą właśnie. Ano – zapalenie oskrzeli.

No i siedzimy dziś wszyscy w domu, Piłeczka z płonącymi oskrzelami, od których cała reszta Piłeczki też osiąga temperatury wysoce dodatnie…

Ooooo, Kocia Twarz, jaj ja nie znoszę, jak oni są chorzy… 😦

 

Wczoraj wieczorem Puchatki zafundowały sobie sporty ekstremalne. Wsiadły mianowicie Puchatki w samochód i udały się były do Pewnej Wioski, oddalonej o jakieś piętnaście kilometrów od miasta G. W rzeczonej wiosce pracuje od września pewien Znajomy Ksiądz, do którego Puchatki miały sprawę.

Piętnaście kilometrów to niedużo. Problem polegał na tym, że właśnie wczoraj wieczorem Pani Zima przypomniała sobie, że nie była jeszcze w tych okolicach. W tym roku, znaczy.

Puchatki były umówione na wpół do siódmej. Zadecydowały zatem, że jak wyjadą kwadrans po szóstej, to wystarczy w zupełności.

Akurat. Śnieg walił tak, że nie było widać gdzie kończy się droga, a zaczyna pobocze. Ślisko było jak jasna, nagła, niespodziewana cholera. Jazda z prędkością powyżej czterdziestu kilometrów na godzinę oznaczała samobójstwo. Zbiorowe.

A poboczami jeździli rowerzyści. Trzy czwarte z nich nie miało – oczywiście – ŻADNYCH świateł, nawet odblasków. Trzy czwarte z tych trzech czwartych wyraźnie uznawało, że czarny strój to najlepsza możliwa opcja do jechania bez rzeczonych świateł poboczem drogi przy niemal zerowej widoczności.

O tym, że połowa z nich była w stanie wymuszającym jazdę zygzakiem – już nawet nie wspominam, bo to norma.

Puchatki jechały czterdzieści na godzinę – i tylko to uratowało życie kilku z tych potencjalnych samobójców. A, i jeszcze to że akurat nic nie jechało z przeciwka i było gdzie „uciec”.

Ale tak sobie Puchatek pomyślał, że jakby nie jechał Peugeocikiem, tylko – dajmy na to – tirem, to w śnieżycy mógłby nawet nie zauważyć, że mu coś chrupnęło pod podwoziem.

MORAŁ:

Jeżdżenie nieoświetlonym rowerem jest niebezpieczne. Jeżdżenie nieświetlonym rowerem po nieoświetlonej szosie po zmroku to już głupota. Ale jeżdżenie nieświetlonym rowerem po nieoświetlonej szosie po zmroku w śnieżnej zadymce przy widoczności poniżej dziesięciu metrów – to już warte nominacji do Nagrody Darwina.

Na szczęście kiedyśmy wracali, pogoda się poprawiła a rowerzyści (chyba…) już spali. I tak udało mi się nikogo nie zabić…

Zimy w tym roku w zasadzie nie było. A teraz – dla odmiany, rzecz prosta – wiosna idzie, idzie i przyjść nie może. Miało być ciepło, miał być rower, a tu Kocia Twarz – za oknem plucha, na ulicy błoto, malamuty ciągną do domu, zamiast szaleć w ogródku…

***

„Zatory finansowe” (już kiedyś o nich Puchatek pisał) to zjawisko nieziemsko irytujące. Gdyby Puchatkowi spłynęły wszystkie pieniądze, które już zarobił (i podpisał, i podstemplował…) to by miał na koncie lekko licząc jakieś dwanaście tysięcy. A ma… debet. Nieduży, ale ma. I rachunki do zapłacenia w sumie na półtora tysiąca. Kocia Twarz.

No i powiedzcie, jak to jest: Duże Amerykańskie Wydawnictwo, która całą europejską księgowość ma w Holandii (co zmusza je do wysyłania każdego rachunku do akceptacji tamże) płaci zawsze w ciągu dwóch tygodni. No dobra, jak się akurat trafią święta albo długi weekend, to zdarza się (raz na ruski rok), że pieniądze wpływają po trzech tygodniach od podpisania faktury.

A Bardzo Duże I Niezmiernie Nobliwe Polskie Wydawnictwo, która całą siedzibę (księgowość także) ma w Warszawie (i to w centrum), już w umowie zapisuje, że płatność nastąpi w ciągu 40 (słownie: czterdziestu) dni od wystawienia faktury.

No i niech mi ktoś, do licha, wytłumaczy dlaczego? Dlaczego podpisanie papierka i przelew zajmuje czterdzieści dni?

***

No i w ogóle. Kocia Twarz.

 

 

Wiosna przyszła… Puchatek oddał Stalowego Rumaka Dwukołowego do przeglądu. Pan Przeglądacz przejrzał, doregulował, nasmarował, podkręcił…

Puchatek odebrał, zapłacił, ucieszył się, przywiózł Rumaka Dwukołowego do domu i…

…i oczywiście, zgodnie z prawem Murphy’ego, leje.

„Jak jest, żołnierze?”

Tak jest, panie kaputanie!”.

 

 

W piątek (wreszcie! Po trzech tygodniach!) odebrał Puchatek Peugeocika z warsztatu. Okazało się, że cała stłuczka – choć autko wyglądało po niej lekko szyicko – w zasadzie nie wyrządziła mu większej szkody. Same „blachy” (wymieniony błotnik, zderzak i atrapa), reflektory – a z „poważniejszych” spraw silnikowych – tylko wymiana chłodnicy. Reszta – nietknięta.

 

A przy okazji Puchatek doświadczył, co to znaczy autoryzowana stacja obsługi Peugeota „zaaprobowana” przez ubezpieczyciela. Przyjechał Puchatek o umówionej godzinie, a miły pan zaproponował Puchatkowi kawę (gęsto się tłumacząc, że bez mleczka, bo się akurat skończyło…). Po czym wyjasnił, że trzeba jeszcze kwadrans poczekać, bo pracownicy właśnie Peugeocika kończą… suszyć.

 

– Suszyć? – zdziwił się był Puchatek.

– Suszyć – potwierdził miły pan. – No,  wie pan, jak się wymyło, to trzeba dobrze wysuszyć, bo jednak jeszcze jest dosyć chłodno…

 

No, ba.

 

Po rzeczonym kwadransie  Peugeocik stał przed drzwiami, i Puchatka z lekka zatkało. Samochód wyglądał jak nowy. Nie chodzi Puchatkowi o to, że go naprawili – bo w końcu po to do nich trafił. Ale panowie – „gratis, w ramach dobrej współpracy z klientem” zrobili także kilkanaście drobnych rzeczy, których robić nie musieli, bo nie były skutkiem stłuczki. Zniknęły gdzieć dwa zarysowania, z którymi Puchatek Peugeocika kupił. Zniknęła wgniotka (minimalna, co prawda), którą osobiście był zrobił zjeżdząjąc do garażu. Pan dodał od niechcenia, że wymienili też przewód od klimatyzacji, „…bo już był trochę sparciały i dłużej niż pół roku by nie wytrzymał, a przecież lato idzie”.

 

A w dodatku – i to już Puchatka po prostu rozłożyło – samochód był nie tylko umyty i (wtraźnie) nawoskowany (!), ale wyczyszczony na błysk także w środku, łączniE z BARDZO DOKŁĄDNYM wyczyszczeniem tapicerki i podłóg.

 

Ha, taki serwis to ja rozumiem! I to wszystko na koszt ubezpieczyciela.

 

Teraz tylko trzeba będzie wziąć coś na serce zanim się usłyszy, o ile Puchatkowi podnieśli składkę.

 

Ale to dopiero w Październiku. A teraz jest wiosna, więc nie będzie Puchatek o tym na razie myślał. Howgh.

🙂

A zatem: jakby ktoś potrzebował NAPRAWDĘ SOLIDNEGO autoryzowanego warsztatu Peugeota w okolicach Warszawy – niech się do Puchatka odezwie. 😉

 

 

Puchatek jest zmęczony i nie ma siły. Dlatego tylko z kronikarskiego obowiązku spieszy poinformować, że Pietruszka urodziny dziś obchodzi. Całkiem szóste, zresztą.

 

Tak tak, czas leci. We wrześniu do zerówki. Juz się boimy 🙂