Jabol przybył! Jest cały czarny, szybki jak jasny gwint (procesor Intel Core Duo 2,4 GHz) i absolutnie jabolowy. Nic się nie wiesza, nic nie odmawia współpracy, wszystko chodzi jak burza.

Nie. Takie rzeczy się po prostu nie zdarzają – chyba, że w kiepskich komediach klasy B. Albo w reklamach („9 na 10 wypadków zdarza sie w domu. Lion radzi: nie siedź w domu!”).

Osobista mama Puchatka miała kiedyś takie szczęście: ileś tam razy łamała sobie a to nogi, a to ręce we własnym domu. Nie w górach, nie na nartach – raz się potknęła o zawinięty róg dywanu, innym razem pies jej wlazł pod nogi jak niosła garnek z zupą…

Ale, do jasnej karbidówki, nawet ona nie była taka zdolna, żeby zrobić sobie krzywdę we własnym łóżku.

A Puchatek – i owszem.

***

Wczoraj wieczorem leżał już Puchatek w wyżej wzmiankowanym łóżku. Ale był sobie o czymś przypomniał, więc się podniósł i – sięgając po coś, o czym zapomniał – uklęknął na chwilę na tymże łóżku.

– CHRRRRUP!!! AUUUUUUUUUUU!!!

Powiedziało donośnie kolano Puchatka. Lewe. Bolało jak [ – Ustawa o zachwowywaniu kultury języka polskiego]. Niby staw zginał się normalnie, ale każdy ruch… Uff. W dodatku po lewej stronie rzepki, pod skórą, czuło się drobną deformację. Jakby ktoś tam wepchnął mały kamyczek.

Piątek. Jedenasta w nocy. Jedyne wyjście – szpital w G., urazówka.

Ubrał się Puchatek POWOLI (…jak sie kochają żółwie?) i baaaardzo OSTROŻNIE (…jak się kochają jeże?) zszedł był przed dom, gdzie czekał już awaryjnie wezwany kolega A. z samochodem.

Szpital. Ludzi mało. Izba przyjęć. Miły pan ortopeda. Na rentgen proszę. Błysk, błysk.

Pan ortopeda najpierw pobieżnie rzucił okiem na zdjęcie Puchatkowego kolana (z profilu i en face, jeśli kolano ma face), a potem zaczął ugniatać, zginać, opukiwać, przekręcać. – Hmmm, dziwne – powiedział w końcu. – Mówi pan, że TU boli? Bo jakby to było (uczony_termin_medyczny), to powinno boleć tu. A jakby (inny_uczony_termin_medyczny), to tutaj. Ale jak TU boli, to ja nie bardzo rozumiem.

Podszedł pan ortopeda z powrotem do tablicy ze zdjęciem i zaczął się w nie wpatrywać uważnie. Po czym nagle, głosem wyrażającym najwyższe zdumienie, oznajmił:

– O K…., przecież pan ma igłę w kolanie!

– Jaką igłę?! – zdziwił się był Puchatek nieco histerycznie.

– A taką zwykłą, do szycia – odparł rzeczowo lekarz.

Rzeczywiscie. Rentgen nie kłamie. W rzepce puchatkowego kolana (lewego) tkwiła igła. Dokładnie – połówka igły. Nawet ucho było wyraźnie widać.

Ktoś musiał po jakimś szyciu zostawić igłę na łóżku. Igła wbiła sie w materac – cała – i leżała tam sobie Bóg raczy wiedzieć jak długo. Ostrym końcem w dół, uchem do góry.

I Puchatek właśnie wczoraj (a warto zaznaczyć, że dziś o trzeciej jest chrzest Pyszczaka…) uklęknął tak, że mu się cholera jedna wbiła w kolano – i złamała (czubek zapewne nadal siedzi gdzieś w głębinach materaca). Po uważnych oględzinach kolana pan doktor znalazł nawet miejsce, przez które się wbiła.

– No i co my z tym zrobimy? – zainteresował się był Puchatek.

– Ba – odparł rzeczowo pan doktor. – Pójdę się skonsultować z kolegami.

I poszedł. Wrócił po kwadransie.

– Widzi pan, są dwa wyjścia – oznajmił. – Możemy panu od razu próbować to cholerstwo wyciagnąć. Ale salę operacyjną będę miał wolną dopiero za dwie godziny, a poza tym nie mogę zagwarantować, czy uda się to zrobić szybko. Jak ją znajdziemy od razu, to dwa szwy i za osiem godzin pan wyjdzie. A jak będziemy musieli poszukać, to ze dwa dni pan potem musi tu zostać.

– Ale ja mam jutro chrzest dziecka – jęknął Puchatek rozpaczliwie.

– Drugie wyjście jest takie – kontynuował pan doktor. – Zostawiamy ją w czortu i na razie nie ruszamy. Końcówka wbiła sie w kość, więc ani się nie przesunie, ani żadnej więcej szkody nie zrobi. I czekamy ze trzy dni. Skoro na razie ułożyła się tak, że nie boli (…a, bo w tak zwanym miedzyczasie rzeczywiście prawie przestało boleć, z tym, że „prawie” robi wielką różnicę, jak wiadomo…), to jest taka możliwość, że organizm sam sobie z nią poradzi. Otorbi się i tyle. A jek będzie boleć albo przeszkadzać, to zapraszam pana we wtorek po południu, na czczo, z nastawieniem na dwa dni w szpitalu.

I w ten sposób Puchatek Z Igłą w Kolanie wrócił do domu. Chrzest nie został odwołany. Goście będą. Kolano boli (…bo i musi, powiedział pan doktor. Ciało obce. Stan zapalny. Lód proszę przykładać.), ale chodzić się da i w sumie nawet Puchatek specjalnie nie kuleje.

A zatem: dziś chrzest. Jutro niedziela. W poniedziałek pan kurier ma przywieść Jabola (o Jabolu opowiem później). A potem zobaczymy. Jak będzie dalej bolało, to we wtorek pod nóż.

Call me igłana. 😉

Pojechały Puchatki wczoraj do Znajomych mieszkająych w Starych Babicach, przez płot z Puszczą Kampinoską. Córka znajomych jest puchatkową chrześnicą, a trzy dni temu miała urodziny (nie wspominając już o tym, że jej mama jest chrzestną mamą Pietruszki…). Był obiadek, był tort i w ogóle było bardzo sympatycznie.

Gdzieś tak po siódmej Puchatki zaczęły się zbierać. Zebrały się już przed ósmą. Na dworze jakoś tak pociemniało i zaczęło padać. MOCNO padać. Ale nic to, deszcz Puchatkom nie straszny. Jedziemy. Do domu jakieś 50 kilometrów.

I to był błąd. Trzeba było zostać na noc.

Dwa kilometry od domu Znajomych deszcz przeszedł. W ulewę. Ulewa przeszła w oberwanie chmury. Oberwanie chmury… Nie, Puchatek nie zna stopnia wyższego. Defnicja opisowa: lało tak, że niezależnie od tempa pracy wycieraczek widoczność wynosiła jakieś półtora metra. Widczoność przez przednią szybę, bo przez boczne nie było widać nic.

Trzy razy stawały Puchatki przeczekując „najgorsze”, które za każdym razem okazywało się być jeszcze nie tym najgorszym, bo każde następne najgorsze było jeszcze gorsze. W poprzek drogi leżały zwalone drzewa, fruwały jakieś połamane gałęzie i (tak, tak…) kawałki jakichś dachów. Potwory uznawały to za świetną zabawę („Ale suuuper wieje, co?!”), ale Puchatki były mocno przerażone.

To, że w końcu dojechaliśmy w całości graniczyło z cudem.

W domu – oczywiście, jakżeby inaczej… – nie było prądu. Włączyli go (tzn. naprawili spalony transformator czy jakie inne ustrojstwo) dopiero dziś o trzeciej po południu.

Uff.

***

A dziś w pewnym centrum handlowym Puchatki spotkały Starą Znajomą z mężem. Niektórzy ludzie się w ogóle nie zmieniają. Niesamowite 🙂