Zupełnie przypadkiem, szukając czegoś na pewnym forum internetowym, trafiłem na niesamowitą stronę jakiegoś irlandzkiego fotografa.

Niejaki Tarquin Blake dwa lata temu zaczął dokumentować coś, co nazwał „Abandoned Ireland”, czyli „Opuszczoną / porzuconą Irlandią”. W kraju który bądź co bądź i tak należy do najbardziej fotogenicznych na świecie (tak, to prywatne zdanie Puchatka) wynajduje miejsca opuszczone – ruiny starych zamków, kościołów, dawno niezamieszkane dworki i stare chaty…

„TOUCH NOTHING. TAKE NOTHING. LEAVE ONLY FOOTSTEPS.” – to hasło, które mu przyświeca.

Na mnie te zdjęcia zrobiły ogromne wrażenie. Oceńcie sami.

Zwróćcie uwagę na pasek po lewej stronie każdej „lokalizacji”, gdzie można znaleźć więcej zdjęć.

Oto strona ABANDONED IRELAND. Ląduje w zakładkach po prawej.

A może macie ochotę na podkład muzyczny?

Właśnie skończyłem lekturę „Świata według Mellera”, czyli wywiadu-rzeki ze Stefanem Mellerem – historykiem, ale też dyplomatą, ambasadorem RP w Paryżu i Moskwie, a w końcu – przez stosunkowo krótki czas – szefem MSZ.

Czyta się to wspaniale. Meller to erudyta, człowiek znający anegdotę na każdą okazję, mówiący świetną polszczyzną (nie tylko na papierze – ale o tym niżej). Ale przez anegdotki, bon moty i kapitalne historyjki prześwituje niezwykły obraz tego, czym tak na prawdę jest dyplomacja i polityka zagraniczna.

Mój Boże, gdybyż po tę książkę sięgnęli wszyscy ci nasi „fachowcy”, tak autorytatywnie wypowiadający się na ten temat a to na blogach i forach internetowych, a to w mainstreemowych mediach… Gdyby zrozumieli, jakie głupoty czasami plotą…

Gdyby wam się chciało, zajrzyjcie szczególnie szczególnie do opisu negocjacji unijnych w czasach, kiedy Meller był ministrem w rządzie Marcinkiewicza. Rewelacja.

***

Tak się składa, że znałem Stefana Mellera – był stosunkowo bliskim przyjacielem mojego ojca. Kłócili się i spierali ogniście (bo na wiele spraw poglądy mieli zupełnie różne), ale naprawdę się lubili i szanowali. Na tyle, że na początku 2002 r., kiedy Meller szykował się już do wyjazdu do Rosji, zaproponował Staremu Puchatkowi stanowisko attaché kulturalnego ambasady. Ojciec oczywiście odmówił (nigdy w życiu nie sięgnął po coś, co mu proponowano „po znajomości”, poza tym za bardzo się jednak różnili… Nie mówiąc już o tym, że wcale nie pociągała go perspektywa wyjazdu na parę lat do Moskwy) – ale wiedziałem, że poczuł się tą propozycją mile połechtany…

Meller niewątpliwie należał do wymierającej kategorii „ludzi z klasą”, ludzi których – poza wszystkim innym – przyjemnie było posłuchać.

I tu mała konkluzja: czy Wy także macie wrażenie, że coraz mniej jest wokół nas ludzi (nie tylko w życiu publicznym, niestety) których naprawdę dobrze się słucha? Ludzi mówiących nie tylko do rzeczy i sensownie, ale jeszcze dobrym, żywym, soczystym językiem (przez „soczystość” nie mam oczywiście na myśli doprawiania każdego zdania przekleństwami, jak się zapewne domyślacie…).

Ilu takich znacie? Ilu jest wokół Was ludzi, których tak po prostu dobrze się słucha? Ludzi którzy potrafią wspaniale opowiadać? Ludzi, którzy nawet o przygotowaniu sałatki warzywnej umieją mówić w taki sposób, że wszyscy słuchają ich z zapartym tchem?

Puchatek ma pomysł na wynalazek. Aż dziwne, że nikt wcześniej nie wpadł na tak genialnie prosty pomysł. Wynalazek jest naprawdę przyszłościowy, prosty, tani w produkcji i na pewno będzie na niego zapotrzebowanie.

Dział: AGD, produkty dla dzieci.

Grupa docelowa: Rodzice dzieci do 3. roku życia

Kategoria cenowa: tani (!)

Opis produktu:

Gumowy młotek o wadze do 3 kg z wmontowanym w rękojeść elektronicznym zegarkiem z podświetlanym ekranikiem.

Zastosowanie:

Kiedy dziecko budzi się w nocy i nie chce jeść, za to zaczyna śpiewać /  gruchać / kwilić / śmiać się / przynosić butki i żądać wyjścia na spacer / przynosić książeczkę i żądać czytania etc. – bierzemy do ręki nasze urządzenie i sprawdzamy godzinę (podświetlany ekran!). Następnie stosujemy prosty algorytm:

– Jeśli dochodzi godzina, o której i tak musimy wstać, odkładamy urządzenie na nocny stoli, zapalamy światło i zaczynamy dzień.

– Jeśli do pory wstawania jest jeszcze daleko, chwytamy urządzenie pewnym chwytem za rękojeść (na tym etapie wyświetlacz zegarka nie będzie nam już potrzebny) i…

ŁUP!

…a następnie wracamy do brutalnie przerwanych snów.

Szukam inwestora, żeby uruchomić produkcję…

Mały aneks do tego, co pisałem o Jacksonie i innych muzykach. O tym, że jak ktoś Wie, O Czym Śpiewa i jak ma „to coś”, to może zaśpiewać super-standard, a i tak będzie to jego własne i prawdziwe. Popatrzcie i posłuchajcie. Piosenka stara, znana do bólu. Najpierw wykonanie „oryginalne” – Louis Armstrong, dla którego ten utwór napisano:

A teraz – Katie Melua. Inny klimat, inna wrażliwość, inny styl, inne wszystko (włącznie z płcią i kolorem skóry 😉

Zupełnie inna piosenka. A jednak ta sama. Niesamowite, co? Katie nie udaje Armstronga (no to byłoby akurat dosyć trudne 😉 – ale też nie usiłuje na siłę pokazać, że to JEJ interpretacja, że jest INNA i w ogóle. Ona po prostu śpiewa.

Magia. Czysta magia 🙂

Znacie? To posłuchajcie. To się w ogóle nie starzeje.

I’m not sleepy and there is no place I’m going to…

Let me forget about today until tomorrow…

Przesilenie jesienne Puchatka dopada… Oj, dopada… Tyle, że kiedy normalni ludzie (…) przeżywają różne jazdy w stylu „stany depresyjne”, Puchatek przesilenie jesienne przeżywa na poziomie bardziej – jakby to ująć… – fizjologicznym. Zasypia, mianowicie. Niezależnie od tego, jak długo śpi w nocy i jak bardzo jest wyspany – kiedy siada do pracy (zwłaszcza popołudniową porą), odwala klasycznego dzięcioła. I nie ma mocnych – kawa, nie kawa… Dzięcioł.

Miało być o wakacjach (w tym także o zgrzytach) – i będzie, ale potem.

Bo na razie słów kilka o filmie, który Puchatek był w kinie obejrzał. Tak, tak – chodzi o „Z Archiwum X – Chcę wierzyć”.

O głębokiej miłości do serialu „Z Archiwum X” pisał już Puchatek TUTAJ.  A teraz poszedł był sobie do kina na wyżej wymieniony film. No i – czuje się w obowiązku swoje trzy grosze dodać.

***

Większość recenzji – fatalna. Że nie to, że nie ten klimat, że nie ci sami Mulder i Scully, że brak tego, że za dużo tamtego. A ja się ośmielę z tego zgodnego chóru wyłamać. Mnie się film podobał.

Z czego to wynika? Po części zapewne z tego, że – jak pisałem wcześniej – na cały serial patrzyłem chyba nieco inaczej niż większość fanów. Że wszystkie „paranormalne” historie i teorie spiskowe były dla mnie nie treścią, ale nośnikiem znacznie głębszych treści. Bo przecież „X Files” to w gruncie rzeczy serial o mitologii, o spotkaniu z nieznanym drzemiącym nie w kosmosie, ale w nas samych. O archetypach. O zbiorowej podświadomości. I tak dalej…

Ale jest też inny powód, dla którego patrzę na ten film inaczej, niż większość recenzentów. Otóż na kilka dni przed wyprawą do kina skończyłem właśnie oglądać CAŁY serial na DVD. Między innymi Sezon Dziewiąty (a niech mnie puryści językowi poprawiają – zgodnie z logiką amerykańskich seriali to właśnie „sezon”, a nie „seria”).

Sezon Dziewiąty, którego – jak dotąd – żadna polska stacja telewizyjna nie wyemitowała. Dlaczego? Zważywszy że serial do końca miał dosyć wysoką oglądalność, jest to zagadka godna Archiwum X…

***

Recenzenci wieszający psy na filmie mają oczywiście w paru sprawach rację… Ale nie da się ukryć, że ich podstawowym zarzutem jest – jak napisałem na początku – „brak klimatu” i zupełnie „inne” postaci głównych bohaterów.

A ja – tuż po zakończeniu oglądania serialu – uważam, że inaczej być nie mogło. Fani serialu czekali albo na kontynuację „głównego wątku”, albo na rozbudowany do rozmiarów filmu kinowego odcinek typu „stand-alone”. Tak czy inaczej czekali po prostu na kolejny odcinek „Z Archiwum X”.

A przecież to niemożliwe…

Od wydarzeń opisanych w Sezonie Dziewiątym – od przejmującego zakończenia w podwójnym docinku „The Truth” – minęło (mówię o czasie ekranowym) sześć lat. Mulder i Scully to już zupełnie inni ludzie. Wszystko to, co przeżyli i przez co przeszli (zwłaszcza w ostatnich odcinkach serialu), wszystko to, co już wiedzą sprawia, że to już po prostu NIE SĄ ci sami bohaterowie, których oglądaliśmy wcześniej. Gdyby Carter udawał, że tamto się po prostu nie wydarzyło, gdyby zaserwował nam kolejny odcinek typu „Monster Of The Week” („Stój! Jestem agentem federalnym!” 😉 – byłoby to sztuczne i nieprawdziwe.

Zamiast tego mamy (w gruncie rzeczy) historię o dwojgu bardzo samotnych ludzi, którzy – każde na swój sposób, każde w swojej sytuacji – bardzo „chcą wierzyć”. Cała historia stamowiąca główny wątek filmu – makabryczne zbrodnie, „widzący” były ksiądz etc. – to tylko tło. Z perspektywy zakończenia serialu ten film jest właśnie o tym, jak bardzo zmienili się główni bohaterowie.

Ciekaw jestem, czy Chris Carter rzeczywiście zdoła nakręcić jeszcze jeden film… Z premierą 22 grudnia 2012 roku. 🙂 To by było coś.

Pisał Puchatek jakiś czas temu o swojej manii związanej z kultowym serialem „Z Archiwum X”. Mania jest kontynuowana, kolejne odcinki pochłaniane z radością.

Niestety, „X” ma jedną wadę – ogląda go Puchatek samotnie. M. – przy całej swojej tolerancji dla puchatkowych zboczeń – serialu nie toleruje (w ogóle nie znosi nic, co choćby trąci horrorem – a trzeba przyznać, że niektóre odcinki owszem, trącą ;-).

Siada sobie zatem Puchatek wieczorkiem, kiedy M. już zwykle śpi, z kubeczkiem herbaty i kontempluje ;-).

Ale oto – hear ye, hear ye! – dobry los uśmiechnął się do Puchatka oferując mu możliwość spędzania czasu telewizyjnego także u boku ukochanej. Gdyż pewne wydawnictwo (którego takoż Puchatek reklamować nie będzie, bo mu za to nikt nie płaci…) zaczęło właśnie wydawanie innego superkultowego serialu, tym razem – uwielbianego pasjami przez oboje Puchatków.

Pierwsze dwa odcinki juz mamy. Ten niepowtarzalny nastrój… To specyficzne poczucie humoru…

Panie i panowie:

Przed Wami „Northern Exposure”, czyli „Przystanek Alaska”. Witamy w Cicely 😉

(Kategoria „Puchatek Poleca”, rzecz prosta).

Takie małe nawiązanie do tego, co napisałem TUTAJ.

Zbliża się czas rozliczeń z fiskusem. Wielu z nas – bardzo rozsądnie – oddaje 1 proc. swojego podatku Organizacjom Pożytku Publicznego. I słusznie – po co pakować w Worek Bez Dna i Becikowe Dla Każdego, skoro można te pieniądze wydać Lepiej.

Jeśłi nie zdecydowaliście jeszcze, na co Wasze parę groszy ma pójść – wejdźcie koniecznie TUTAJ.

I tyle.