Deszcz pada za oknem. Czy w ubiegłym roku wrzesień był cieplejszy, czy tylko tak mi się wydaje? Chyba jednak był, bo pamiętam, że pierwsze odpalenie kominka nastąpiło chyba dopiero w drugiej połowie października – a tym razem wszystko wskazuje na to, że już w tym tygodniu trzeba będzie to zrobić.
Po upalnym lecie – i w obliczu globalnego ocieplenia – jakoś podświadomie czekałem na ciepłą, słoneczną jesień. A tu proszę – zdaje się, że nic z tego.
Kiedyś – dawno, dawno temu – deszcz bębniący o szyby grał mi muzykę. Melancholijną, innym razem zamyśloną, a czasem po prostu smutną.
Dziś muzyka zniknęła, słychać jedynie mokry szum – i tylko czasami, kiedy wokół jest cicho (a więc rzadko, bardzo rzadko…) znowu ją słyszę. Jak przez mgłę, z daleka, przytłumioną, na granicy percepcji.
…Ale jednak gdzieś tam jest. Nie umilkła, nie została stłumiona. Pewnie po prostu z wiekiem coraz gorzej słyszę.
Takie sobie mruczanki 