Mruczanka P.S.

 

 

Muszę dodać małe post scriptum do poprzedniej mruczanki. Zadano mi bowiem pytanie ważkie…

 

 

Pytanie brzmiało:

 

Jaką matką jest Panna J., opisana przeze mnie powyżej (a w zasadzie – poniżej, biorąc pod uwagę specyficzną logikę blogowych wpisów)?

 

 

Tak sobie myślę, że to pytanie mogłoby „wyjaśnić” całą sprawę. No bo gdyby okazało się, że Panna J. jest naprawdę dobrą matką, że dba o dzieci, że je kocha, że się stara – to łatwiej byłoby podjąć decyzję. „No dobrze, jest jaka jest, ale dzieci kocha, troszczy się…”.

 

 

Nic z tych rzeczy.

 

 

Panna J. jest fatalną matką. Na córki się drze, szlaja się po nocy, zostawiając je same w domu, potrafi w złości wrzasnąć do czteroletniej córki (która na przykład przewróciła szklankę z herbatą) „CO ROBISZ TY K…”

 

O tym, że przyprowadza do jednopokojowego mieszkania kolejnych „wujków” jużem pisał.

Z drugiej strony – nie jest (to moje, absolutnie subiektywne odczucie…) matką aż tak złą, żeby uznać oddanie dzieci do domu dziecka za „mniejsze zło”. Małe bite nie są, brudne nie chodzą, głodne też nie, Panna J. na spacer z nimi wychodzi, nawet się jakoś nimi zajmuje… Kto widział kiedykolwiek, jak wygląda życie dzieci w domu dziecka – zrozumie, że to jednak (w tym, konkretnym wypadku) nie jest „mniejsze zło”.

 

Panna J. rzeczywiście – wszystko na to wskazuje – „wpadła” w wieku jakichś 19 lat, „szczęśliwy tatuś” zapewne zawinął się szybciej, niż ona zorientowała się, że została sama z dwoma „problemami”.

 

Z drugiej strony (która to już „druga strona”?…) – to nie jest tak, że czuję do niej sympatię. Współczucie – owszem (choć bardziej w stosunku do tych maluchów, jej jest mi żal bardziej „racjonalnie”). Jest naprawdę głupią pindą (pardon raz jeszcze). Człowiekiem z gatunku, o którym pisał Tyrmand, że „…nie zrozumie i nie zmieni się, dopóki nie dostanie w mordę”. Powiem szczerze – może zmienicie o mnie zdanie – że gdyby nie te dwie pyzy, to bym się nawet nad tą sytuacją nie zastanowił, tylko uznał, że Pannę J. trzeba wywalić na zbitą buzię. Bo to jednak – podkreślam, podkreślam! – nie ona jest „ofiarą” w tym konflikcie. „Ofiarami” są zdecydowanie pozostali mieszkańcy korytarza.

 

Pielęgniarka, która wraca wykończona po dyżurze, a potem usiłuje jeszcze uczyć się na jakichś podyplomowych studiach – i nie może, bo głupia siksa puszcza na pełny regulator jakieś techno…

 

Pan P., człowiek prosty, ale uczciwy, który wreszcie poukładał sobie życie, nie pali, nie pije, oszczędza każdy gorsz, żeby córkę (która mogłaby być jego wnuczką…) móc posyłać do dobrej szkoły „…bo dziś, panie Puchatku, to wykształcenie jest bardzo ważne przecież…”

 

Staruszka Numer Dwa, która chciałaby w spokoju sobie gazetkę poczytać, a tu hałas i wrzask, że aż jej ukochany kot chowa się pod łóżko i nie chce wyjść…

 

Dobrze, że przynajmniej Najstarsza Staruszka się nie przejmuje – słuch już nie ten, więc hałas jej nie przeszkadza, a z domu prawie nie wchodzi.

 

 

Bo widzicie – właśnie o to mi chodzi, że to jest sytuacja jak z sennego koszmaru. Że NIE MA prostych rozwiązań i odpowiedzi. NIE MA dobrego wyjścia.

 

 

Dla tych dzieci niewątpliwie lepiej byłoby, żeby Panna J. została na tym korytarzu. Pozostałe dramatis personae niewątpliwie zyskały by na jej zniknięciu z ich małego świata.

 

A sama Panna J.? Co dla niej byłoby lepsze? Pojęcia nie mam.

 

Puchatek.