Myślałem, że jak większą część wakacji przesiedzę w domu, to czas będzie mi się dłużył… Niestety, nic z tych rzeczy: właśnie z niejakim przerażeniem zauważyłem, że jest prawie połowa sierpnia. Jestem zmęczony. Zmęczony na wielu poziomach, na różnych płaszczyznach. Zmęczony pracą, zmęczony brakiem tego i tamtego, zmęczony myśleniem o tym, co będzie, zmęczony martwieniem się o przyszłe sprawy. Zwykle wakacyjny wyjazd był takim czasem na „reset” – w tym roku nawet to nie jest mi dane.

Piłka gdzieś była ze znajomymi, jedzie jeszcze raz we wrześniu. Pietruszka z kumplami siedział dwa tygodnie w Borach Tucholskich, Pucek był na obozie harcerskim. A ja siedzę.

W przyszłym tygodniu mieliśmy pojechać do C., odwiedzić weekendowo ciocię i wujka… No i nie pojedziemy, bo Pietruszka wrócił w środę z wyjazdu, w czwartek wieczorem dostał gorączki, w piątek rano (!) już miał 39,5. Fakt, Pietruszka ma tak od dziecka: choruje rzadko, ale jak już, to od razu gorączka w kosmos… Lekarz. Badanie. Zalecenia: ibuprofen, paracetamol, lek na gardło, odpoczywać, dużo pić, zrobić test na covid. Testy w aptekach na szczęście drogie nie są. Zrobiliśmy. Kreska w polu testowym pojawiła się prawie natychmiast. Zero wątpliwości.

Na szczęście (jeśli nie liczyć zbijanej gorączki i związanego z nią bólu głowy i ogólnego rozbicia) żadnych niepokojących objawów nie ma, żadnego kaszlu duszności i innych atrakcji, saturacja 99%, czyli generalnie nic się nie dzieje. Zapewne za dwa–trzy dni będzie się już czuł dobrze. Ale zarażać może dalej.

Więc (…nie zaczyna się zdania od „więc”…) do C. nie pojedziemy, bo to by było tydzień (i jeden dzień) od pierwszych objawów, więc mógłby jeszcze zarażać, a ciocia z wujkiem swoje lata mają.

Natomiast (…chyba można zaczynać zdanie od „natomiast”?…) jeśli rzeczywiście Pietruszka przejdzie to łagodnie i za parę dni będzie się już dobrze czuł, to w przyszły wtorek (czyli już 12 dni od pierwszych objawów, czyli już po okresie zarażania) pojedziemy z chłopakami na kilka dni w Bieszczady.

Piłka jedzie w tym czasie do Poznania, na jakieś warsztaty organizowane przez pewną fundację. Nie chce jej się, ale obecność na warsztatach jest warunkiem otrzymania stypendium, które ta fundacja oferuje. A stypendium jest zacne, więc uznała, że „warto pięć dni przecierpieć”.

Więc może chociaż te kilka dni w Bieszczadach. Może połazimy, posiedzimy, pooddychamy ciszą. Może wreszcie uda mi się zrobić dobre zdjęcia Drogi Mlecznej.

Mam jeszcze taki perfidny plan, żeby we wrześniu – kiedy Pucek zacznie już szkołę, a starsi jeszcze nie zaczną studiów, ale będą w domu) wyjechać sobie gdzieś na kilka dni SAMEMU.

„Samemu” może oznaczać także na przykład z jakimiś przyjaciółmi, jeśli akurat będą mogli. Gdzie – jeszcze nie wiem. Co wyjdzie. Nie mam wielkich wymagań (…a nawet jakbym miał, to nie mam na nie środków – „…po pierwsze, cesarzu, nie mamy armat”). Ale czuję, że muszę gdzie pojechać sam. Nie na jedną noc u znajomych, ale przynajmniej na te trzy–cztery dni. Kiedy ostatni raz miałem taką okazję? Już nawet nie pamiętam.

***

A technicznie? Boję się nadchodzącej zimy. Już w tym roku rachunki za gaz w „okresie grzewczym” miałem znacząco wyższe, niż w poprzednich latach. A jeśli zimą Niemiłościwie Nam Panujący przywrócą normalną stawkę VAT za gaz – i jeśli gaz jeszcze podrożeje, bo już wiadomo, że będzie go za mało – to aż boję się pomyśleć, jaka suma może być na fakturze. Naprawdę nie wiem, jak to będzie. A alternatywy nie mam.

***

Z lepszych wieści: sytuacja ze szkołą Pucka okazała się lepsza, niż się spodziewałem. Kiedy już zawieźliśmy papiery do liceum w Komorowie, to następnego dnia zadzwonili do nas z liceum z Pruszkowa, że jednak Pucek z listy rezerwowej wskoczył na zasadniczą i jeśli chcemy, to mamy dowieźć papiery. Więc pojechaliśmy do Komorowa, zabraliśmy papiery i przewieźliśmy je do Pruszkowa.

Liceum w Pruszkowie to naprawdę dobra szkoła, porównywalna z naprawdę przyzwoitymi liceami warszawskimi (w rankingu „Perspektyw” była ostatnio na sześćdziesiątym którymś miejscu W POLSCE). Proste porównanie: ponieważ Pucek idzie do klasy „mat-fiz”, to cokolwiek będzie chciał robić potem, zasadnicze znacznie będzie dla niego miała rozszerzona matura z matematyki. Średnie wyniki z tej matury w Polsce w 2022 r. wynosiły 33%.

W LO w Warszawie, do którego się dostał, w 2022 r. średni wynik rozszerzonej matury z matematyki wynosił 30% (czyli był na poziomie średniej dla całego kraju). W Komorowie, gdzie początkowo złożyliśmy papiery – 49%, co już jest sporo lepszym wynikiem. Ale w Pruszkowie, gdzie Pucek ostatecznie pójdzie, było to już 67%. Jest różnica.

Tu też się trochę boję paru rzeczy… Boje się o fizykę, bo choć Pucek fizykę lubi i jest z niej niezły, to z powodu absencji nauczycielki (w ósmej klasie pani była bez przerwy chora, nie było jej prawie przez pół roku szkolnego, a że nauczycieli brak, to i o zastępstwa trudno…) Pucek z czterech działów w podręczniku przerobił dwa. Będzie musiał to nadrobić. Boję się też trochę o angielski, z którego Pucek ma zaległości jak stąd na Kamczatkę. Tu niewątpliwie będą potrzebne jakieś korepetycje. A to kosztuje – czyli wracamy do problemu numer jeden. Ech.

***

Trzy lata temu byliśmy na ślubie syna mojej kuzynki. A przedwczoraj Marcinowi i Natalii urodziła się córeczka – Ewa. Co oznacza, że moja kuzynka została BABCIĄ. No fakt, jest ode mnie o sześć lat starsza, ale jednak…

Z dobrymi wiadomościami zadzwoniła do mnie moja ciotka – mama kuzynki – która (co poniekąd logiczne) w wieku 85 lat została prababcią. Ale ciocia, która zawsze była skłonna do żartów, telefon do mnie zaczęła od tego, że gratuluje mi zostania ciotecznym dziadkiem.

A że zadzwoniła rano i obudziła mnie telefonem, to w pierwszej chwili – nieco zaspany – słowa „ciotecznym” jakoś nie wyłapałem. I musze przyznać, że przez chwilę mnie zatkało.

Skończyłem jedną książkę (głupią jak kilo gwoździ, ale „dla chleba, panie, dla chleba”). Zacząłem kolejną, tym razem ciekawą, fajnie napisaną i stosunkowo prostą w tłumaczeniu – niestety dość krótką. Generalnie jednak muszę przyznać, że moje nastawienie do roboty najlepiej oddaje obecnie stara, góralska modlitwa przed przystąpieniem do pracy:

„Daj, Panie Boże, coby mi się tak chciało, jak mi się nie chce!”

***

Dziś były wyniki rekrutacji do liceów. Szału nie ma, ale dramatu też nie. Pucek dostał się do nie najgorszego liceum w Warszawie, ale (z innej rekrutacji, lokalnej) do całkiem fajnego liceum w Komorowie. Najpierw wydawało się, że Warszawa to Warszawa – ale nieoceniona Piłka (osoba zorganizowana i w kwestiach oświatowych uświadomiona bardziej, niż ktokolwiek w Puchatkowie) zrobiła szybką kwerendę, z której wynikło dość jednoznacznie, że liceum w Komorowie jest lepsze od tego warszawskiego – i to w zasadzie pod każdym względem. Dość powiedzieć, że średnie wyniki matur rozszerzonych z matematyki (a to najpewniej będzie ta matura, która dla Pucka w przyszłości będzie istotna) są w Komorowie o 20 punktów procentowych wyższe. Co więcej, wiemy od znajomych, których dzieci tam chodziły, że szkoła jest spokojna, z fajną atmosferą, sympatycznie położona, bliżej… Same zalety. Jedyna wada jest taka, że w Komorowie Pucek dostał się do zwykłej klasy „mat-fiz”, a w Warszawie – do „mat-inf-fiz”, co by wolał… Ale tłumaczymy mu, że informatykę i tak może robić szerzej niż w szkole, a lepiej pójść do lepszej szkoły. Ale to on musi podjąć decyzję… Zobaczymy. Przyznam, że tematem liceum też już jestem nieco zmęczony…

Czas biegnie w tempie kompletnie dla mnie niezrozumiałym. Dopiero był styczeń, Mówiliśmy o zbliżających się egzaminach ósmoklasisty (Pucek), maturach (Piłka) i sesji (Pietruszka) – a tu już czerwiec.

Pucek już po egzaminach. Wyniki będą dopiero pierwszego lipca, ale na razie wygląda to nie najgorzej. Piłka w trakcie swoich brytyjskich matur, mentalnie już w trakcie przygotowań na studia. Pietruszka jakieś kolokwia zalicza, do egzaminów się uczy. Zaraz wakacje…

Żądnych większych wyjazdów w tym roku nie będzie – z powodów całkowicie przyziemnych, czyli finansowych. Pucek jedzie na obóz z harcerzami (trzy tygodnie w lipcu), Pietruszka wybiera się gdzieś ze znajomymi (w sierpniu dla odmiany), Piłka też ma jakieś tego typu plany. Może uda się razem rodzinnie wyjechać na tydzień nad morze – i tyle.

Ja w zasadzie skończyłem książkę, czekam jeszcze tylko na odpowiedź od jej autora, do którego wysłałem maila z kilkoma pytaniami o pewne nieścisłości. Z jednej strony – to dobra wiadomość (bo im szybciej skończę i oddam, tym szybciej mi zapłacą…), z drugiej – jak sobie pomyślę o tych dwóch arcydziełach, które mam robić potem, to… Ech.

***

A Pucek dziś (tak, dziś, w Dzień Dziecka) skończył czternaście lat… Co jest jeszcze jednym dowodem na to, że czas płynie dziwnie szybko.

Trochę zabiegany mam czas, nie mam kiedy pisać, a są rzeczy warte napisania… Piłka dostała oficjalną wiadomość z Cambridge: przyznano jej pełne, stuprocentowe stypendium. Co oznacza, że jeśli tylko zda A-levels (brytyjską maturę) na wymaganym poziomie (…a z tym raczej problemów nie będzie…), to od października zaczyna studia na Trinity College Cambridge.

Minęło już parę dni, a mnie wciąż trudno w to uwierzyć. Żeby Wam pokazać skalę wydarzenia… Trinity to największy i najbogatszy college na Cambridge University. W związku z tym przyznaje rocznie pięć takich stuprocentowych stypendiów dla kandydatów z Europy (spoza Wielkiej Brytanii). Inne college albo nie mają takich stypendiów, albo jakieś pojedyncze.

Pięć stypendiów. I nie mówimy o Unii Europejskiej, tylko o Europie kontynentalnej (a więc kandydaci do tych stypendiów są nie tylko z UE, ale także z Ukrainy, Serbii, Rosji, Turcji, że o Szwajcarii czy Norwegii nie wspomnę).

Zasady przyznawania takich stypendiów (i wszystkich innych na Cambridge) są dość złożone. Osoba aplikująca o stypendium przechodzi dwa etapy weryfikacji. Pierwszy – co oczywiste – to sprawdzenie sytuacji materialnej kandydata (jeśli stać go na zapłacenie za studia, to dlaczego miałby otrzymać stypendium). Ale drugi etap opiera się już wyłącznie na kwestiach merytorycznych – wynikach w nauce, osiągnięciach, tym, co potencjalny stypendysta sobą reprezentuje na poziomie akademickim i „ludzkim”. Czyli – jeśli kandydat przeszedł pierwszy etap weryfikacji, to w drugim już jego sytuacja materialna nie ma znaczenia: nie jest tak, że osoba o gorszej sytuacji materialnej ma większe szanse na zdobycie stypendium. Dostają je „najlepsi”.

I właśnie jedno z tych stypendiów dostała moja córka. „Stuprocentowe” stypendium oznacza dokładnie to, co ma w nazwie: pokrywa koszty czesnego (zarówno opłatę na rzecz uniwersytetu, jak konkretnego college’u), mieszkania w akademiku, wyżywienia, podręczników etc. – po prostu wszystko, z uwzględnieniem tego, że regulamin Cambridge University zabrania studentom pracować (dorabiać sobie) w czasie studiów.

Jedyne koszty, jakie Piłka misi zapłacić z własnej kieszeni to opłata za wizę studencką i ubezpieczenie zdrowotne w czasie studiów (żeby miała pełny dostęp do brytyjskiego NHS) – to łącznie kwota rzędu poniżej pięciu tysięcy złotych, ale po pierwsze Piłka ma spore oszczędności, które właśnie na ten cel zbierała, a po drugie przynajmniej połowę z tej kwoty pokryje jej szkoła.

Czesne + mieszkanie + wyżywienie + dodatkowe koszty to dla studentów niebędących obywatelami brytyjskimi to kwota rzędu czterdziestu tysięcy funtów rocznie. Teraz pomnóżcie to przez trzy lata. A potem pomnóżcie wynik przez dzisiejszy kurs funta. Wychodzi kwota, która przekracza nie tylko moje możliwości (…), ale i wyobraźnię.

Wiecie co? Tak poza wszystkim innym, to aż jej zazdroszczę. Przygoda życia 🙂